Wat schreef de pers over True Stories ?
-
Metro 20 Apr 2024 Verhalen zijn dominosteentjes
VERHALEN ZIJN DOMINOSTEENTJES
door Elfie Tromp
“Mijn leven was waardeloos. Toen mijn zelfmoordpoging ook nog eens mislukte, was het voor mij duidelijk dat ik echt niks kon.” Het had het begin van een wrange roman kunnen zijn of de voice-over van een nieuwe dramaserie, maar het is een waargebeurd verhaal.
Den Haag, zondagmiddag. Mensen luisteren aandachtig naar de boomlange man op het podium van True Stories. De sprekers op het podium vertellen in zeven minuten een verhaal dat hun is overkomen. Erna krijgen ze een daverend applaus.
Ik had vroeger een vriendin die compulsief loog. Zo liet ze, volgens eigen zeggen, altijd de hondjes van Pim Fortuyn uit en had ze hem geleerd hoe hij zijn das moest strikken. Ik hou van sterke verhalen. Het prikkelt de fantasie. Alsof iemand al pratend een spotje aandoet en de werkelijkheid anders wordt uitgelicht. Ik vond het niet erg dat ze loog, omdat het ongevaarlijke verhalen waren. Een fantasie over een das strikken is minder erg dan liegen over seksueel misbruik.
We verzinnen allemaal, in min of meerdere mate. We kiezen uit alle details in ons leven een rijtje dat relevant lijkt, zetten het achter elkaar en maken er een verhaal van. Als dominostenen moeten ze elkaar raken en vallen ze tijdens het vertellen om, totdat het laatste steentje de fantasie van de luisteraar raakt.
Waar de compulsieve leugenaar het Domino D-Dayrecord wil verbeteren, gebruiken de meesten van ons doorgaans slechts een paar steentjes per anekdote extra.Van mijn moeder leerde ik dat een smeuïg verhaal alleen maar beter wordt als je de details overdrijft. De Volvo die werd aangereden verandert in haar vertellingen in een Lamborghini. De boze, kalende man wordt een toupetdragende blaaskaak en iedereen hangt aan mijn moeders lippen.
Ik steel grapjes van mijn vriend. Omdat we veel gedeelde herinneringen hebben, hoor ik hem regelmatig onze avonturen opdissen tegen vrienden. Ik zie waar ze om lachen en pas mijn eigen versie van de herinnering aan.Een waargebeurd verhaal is als een kiezelsteen. Je polijst hem steeds gladder in je gedachten tot het uiteindelijk een parel wordt. Een prachtig rond verhaal dat klopt. De losse eindjes verdwijnen. Het lijkt nog wel op de waarheid maar is mooier, bijzonderder en vaak iets minder waargebeurd.
De man op het podium is klaar. Het publiek klapt. Ik kom op. Een voor een zet ik mijn dominosteentjes neer en geef de eerste een duwtje.