Wat schreef de pers over TROEP ?

Theaterkrant 11 Aug 2014 De wens om lichter te leven

★★★★ DE WENS OM LICHTER TE LEVEN

door Dick van Teylingen

U en ik schijnen gemiddeld zo’n 4.500 spullen te hebben. Met een keukenla, een garderobe, een boekenkast en een gereedschapskoffer ben je al een heel eind op weg. Toch schijnen Thaise monniken het met acht dingen af te kunnen. Die onthechting spreekt de Haagse verpleegster Barbara aan. Ze doet serieuze pogingen om van haar overtollige rommel af te komen, maar dat is nog best lastig, vertelt de geestige voorstelling TROEP van Firma MES. Materie is namelijk emotie.

TROEP speelt in een decor als een kringloopwinkel. Van alles is er te zien, van aardbollen via een kerstverlichtingsrendier tot zwemvliezen. Barbara probeert van haar spullen af te komen omdat ze vindt dat ze te zwaar leeft. Maar dan wordt ze weer jarig en komt er een lieve vriendin met een enorm leuk vormgegeven kattenvoerbakje aanzetten. Hoe zorgvuldig Barbara ook probeert uit te leggen dat ze het een leuk cadeau vindt, maar dat ze probeert met minder materie beladen door het leven te gaan, de geefster is toch beledigd.

Goedbedoelde zooi hebben we allemaal wel in de kast staan. Onze relatie met spullen is nooit zomaar die van mens tot ding, vertellen de spelers van Firma MES, het gaat altijd minstens om mens-ding-mens. In zo’n complexe verhouding kan er veel misgaan en er valt veel te interpreteren. Wat wil iemand zeggen die een even dure als verantwoorde Eames-stoel heeft?

Daan van Dijsseldonk, Roos Eijmers en Lindertje Mans richten zich op de haken en ogen van bewuste bezitsvermindering. Dat brengt ze behalve bij Barbara bij haar man Rob, die grote moeite heeft met de nagestreefde leegte, bij de Amerikaanse variant (een lijst van honderd essentiële dingen, die begint met yogamat en zonnebril), opruimcoach Mineke met haar Ohio-principe (‘only handle it once‘), ex-Elsevier-directeur Petra Hubbeling die vanuit haar boeddhistische inspiratie een zwervend bestaan leidt en nu Shinshi heet (standvastig voornemen), en langs de uitspraak van Etty Hillesum dat je op elke plek van deze aarde thuis bent wanneer je alles in je draagt. Die verkenningen leveren geestige, onderhoudende scènes op waarin de acteurs snel schakelen, to the point geregisseerd door Thomas Schoots. Met zijn vieren schreven ze de tekst van de voorstelling.

Trippers, de vorige voorstelling van de drie MES-acteurs, had een totaal andere sfeer. Ik moest even controleren of het inderdaad dezelfde acteurs waren die de na hun eindexamen uitspattende pubers speelden. Dat zegt iets over hun veelzijdigheid.

Hoewel Barbara helemaal geen boeddhistische scherpslijper is, roept het extreme van de achtspullenregel ook heftig verzet op. Lindertje Mans maakt er een virtuoos tierend nummer van, dat doet denken aan de hysterische uitersten van de Zwarte Piet-discussie. Sussen helpt niet, aan haar been hangen ook niet. Ze is niet te stuiten. Het levert haar een verdiend open doekje op.

LEES HIER HET ORIGINELE ARTIKEL
de Volkskrant 11 Oct 2014 Grappige scènes in een decor van overbodige rotzooi

★★★ GRAPPIGE SCÈNES IN EEN DECOR VAN OVERBODIGE ROTZOOI

door Karin Veraart

TROEP bekijkt op geestige manier de over(bodigheids)consumptie

Een gouden katachtige met zwaaiend pootje, naar Aziatisch ontwerp; een discobal en een glitterbig, een maakt-niet-uit-wat-met-een-waxinelichtje-erin, een krakkemikkig krukje, kekke kookwekker, een Coca-Colaklok, het meeste komt van Xenos en Blokker en veel van IKEA: weg ermee!

Daan van Dijsseldonk, Roos Eijmers en Lindertje Mans – samen vormen ze sinds 2009 Firma MES – nemen in hun nieuwe voorstelling TROEP op een geestige manier het fenomeen over(bodigheids)consumptie onder de loep. En tegelijk de manier waarop mensen daarvan weer afstand proberen te nemen. Het mag misschien nog niet tot iedereen zijn doorgedrongen, maar in de VS is het al bijna een hype: met zo min mogelijk spullen door het leven gaan. Afstand nemen. Onthechten. Gelijk boeddhistische monniken of de rijken der aarde die in de media druk kond doen van hun nieuwe non-materialistische levenswijze.

Al met al staat de voorstelling voor meer dan alleen lijstjes maken, en zet die je bij tijd en wijle aan tot nadenken.

Firma MES introduceert Barbara, een Haagse vrouw van rond de 40 die zich in haar hoofd heeft gezet dat ze af moet van al het materiële. Barbara was al eerder op zoek naar zingeving, nu gaat ze rigoureus aan de slag; iets té, voor haar omgeving.

In een decor van herkenbare, overbodige rotzooi levert dat zeer grappige scènes op. De makers geven op speelse wijze commentaar op de manier waarop consumptiepatronen en tegenbewegingen zich manifesteren. Zo komt er een Amerikaans lijstje langs, naar het idee van The 100 Thing Challenge: How I Got Rid of Almost Everything, Remade My Life and Regained My Soul, maar er klinkt uiteindelijk ook een vurig pleidooi voor juist het behoud van stomme lelijke troep als die geelgroene theebeker met ribbels. Al met al staat de voorstelling voor meer dan alleen lijstjes maken, en zet die je bij tijd en wijle aan tot nadenken. En, bepaald niet onbelangrijk: je wordt er erg vrolijk van.
Cultuur Persbureau 11 Jul 2014 Komisch lesje zelfreflectie van Firma MES

BEWAREN DEUGT NIET, WEGGOOIEN IS FOUT: KOMISCH LESJE ZELFREFLECTIE VAN FIRMA MES

door Frans van Hilten

Vijfentwintig procent van de mensen heeft een kamer waar ze niet meer in kunnen omdat hij te vol staat met spullen. Dat is benauwend en het is dan ook geen wonder dat sommigen hun toevlucht nemen tot het andere uiterste: radicaal consuminderen. Toneelgroep Firma MES volgt in TROEP Barbara, een vrouw die wil leven met niet meer dan acht voorwerpen. Net als Boeddhistische monniken. Dat levert een heerlijk, geestig stuk op dat ernstig aan het denken zet en dat laat zien hoe afstand doen net zo beklemmend kan worden als bewaren. Een keukentrapje in de vorm van een pandabeer. Een frietzakje van aardewerk in een ijzeren standaard. Een goudkleurig plastic Boeddhabeeldje waar een waxinelichtje in moet. Het is echte troep waar Roos Eijmers, Lindertje Mans en Daan van Dijsseldonk tussen staan op de speelvloer van Theater aan het Spui. Firma MES is een jong Haags toneelgezelschap, gespecialiseerd in locatietheater en out-of-the-box-concepten, zoals voorstellingen op de Scheveningse pier en in seksclub Mayfair. De laatste tijd houden zij zich bezig met de spullen die mensen vaak ongewild verzamelen. Het leverde al een ruilbeurs op voor ongewenste cadeautjes op en één voor kleding. Mans zong bovendien op de Parade op muziek gezette marktplaatsadvertenties (‘Marktplaatsmuziek’). Toen Firma MES de restanten van een van de ruilbeurzen naar de kringloop brachten, ontmoetten ze Barbara. Deze Haagse vrouw van 42 doekt haar hele inboedel op omdat ze heeft besloten te gaan leven als een Thaise monnik: met niet meer dan acht spullen.

Oerlelijke mok
De acteurs vertellen over hun contacten met Barbara en kruipen af en toe in de huid van de personages. Eijmers wordt Barbara, Mans haar vriendin Wilma die niet weet of ze ‘nog zo’n obsessie van Barbara wel aankan’ en Van Dijsseldonk echtgenoot Rob, die niets begrijpt van Barbara’s probleem en steeds verder buiten haar wereld komt te staan. Daartussendoor spelen de drie ook zichzelf, wanneer ze discussiëren over herkenbare dilemma’s. Is het beledigend om een ongewenst cadeautje van een dierbare gever weg te gooien? Of is het onbeschoft van de gever om zichzelf via die oerlelijke mok permanente aanwezigheid te verschaffen in jouw kamer? De knappe vervlechting van scènes en discussies geven Barbara’s lotgevallen de geloofwaardigheid van het ‘waargebeurde verhaal.’

Het thema is voor iedereen herkenbaar. Wat zou je zelf bewaren als je maar acht spullen mag hebben? Telt een paar sokken voor één of voor twee? De acteurs maken elk hun eigen lijstje. Eijmers smokkelt er als negende nog een haarbandje bij ‘als het mag’. Mans: ‘O, dan ik nog die iPhone!’

Opruimcoach
TROEP is vaak ontzettend grappig, maar zet ook aan het denken. Wie honderden voorwerpen telt alleen al in zijn zithoek – ‘waarommmmm,’ neuriën de Thaise monniken als een mantra – kan zich beklemd gaan voelen. De weggooiwoede wordt echter ongemakkelijk naarmate hij dogmatischer wordt. Minstens zo eng als de ontoegankelijk volle kamer is de wel erg opgeruimde opruimcoach (‘als ik ze eenmaal zover heb dat ze hun fotoalbums weggooien, is de rest een peulenschil’).

En daarmee duwt Firma MES ons wezenlijke vragen onder de neus. Is onthechting inderdaad de weg tot een oprechter bestaan? Of is het, net als extreme sporten, een uitdaging geworden voor verwende mensen in een uitdagingsloze samenleving? Een allerindividueelste zoektocht naar het allerindividueelste geluk, waaraan anderen mogen worden geslachtofferd? Met die laatste kant wordt Barbara’s man Rob op pijnlijke wijze geconfronteerd als zij besluit dat ze beter zichzelf kan zijn zonder een ander erbij.

De manier waarop de acteurs het publiek direct aanspreken en de lichtvoetigheid waarmee zij het thema voor het voetlicht brengen maken TROEP tot een feestelijk en komisch lesje zelfreflectie. Alles wat je een jaar niet hebt aangeraakt moet de deur uit, heeft ook schrijver dezes al vaak te horen gekregen. Maar de dwangmatigheid van het onthechten wekt op den duur irritatie en het werkt dan ook bevrijdend dat een van de acteurs in een woede-uitbarsting een lans breekt voor het recht om dingen te bewaren. Gewoon, omdat je dat wilt.

LEES HIER HET ORIGINELE ARTIKEL
Cultuurbewust 11 Oct 2014 Firma MES geeft een komische kijk op troep

★★★★ FIRMA MES GEEFT EEN KOMISCHE KIJK OP TROEP

door Laura van Wingerden

Wat als je zou leven met nog maar acht spullen in je bezit? Dit vragen Daan van Dijseldonk, Roos Eijmers en Lindertje Mans zich af nadat zij de 41-jarige Barbara in de kringloopwinkel hebben ontmoet. Acht spullen blijkt al snel onhaalbaar, maar de discussie over de waarde van spullen zorgt in TROEP voor een gevarieerde en vermakelijke avond.

Vanaf het moment dat je de zaal inloopt is duidelijk waarom de voorstelling TROEP heet. Het decor staat vol met nutteloze spullen, de troep. “Barbara is geen roze mandje met slingers erin” is één van de uitspraken waarmee de voorstelling begint. Firma MES begint hiermee de introductie van de Haagse Barbara, die haar inspiratie haalt uit Thaise monniken die met maar acht spullen leven.

Overdreven typetjes
Doordat de drie spelers van Firma MES op het ene moment zichzelf spelen en op het andere moment Barbara en haar vrienden, blijft de voorstelling gevarieerd en blijft de kijker geboeid door wat er op het podium gebeurt. Het feit dat de Haagse typetjes overdreven een een tikkeltje onrealistisch worden uitgebeeld verpest de kwaliteit van het acteerwerk niet, maar zorgt er juist voor dat de kijker het verschil tussen het leven van Barbara en het gesprek tussen de spelers zelf goed kan herkennen.

Grappige frustraties
Variatie in personages is niet het enige dat de kijker geboeid houdt. De discussie die de spelers hebben over spullen, leidt tot grappige frustraties. Lindertje hecht bijvoorbeeld veel waarde aan haar nutteloze spulletjes, terwijl Roos zo min mogelijk spullen in haar huis wil. Er worden verschillende kanten belicht van het duurzamer leven, wat resulteert in een sterk verhaal met als doel om de kijker te laten nadenken over de waarde van zijn eigen spullen.

Vuilniszak
De vermakelijke manier waarop het vraagstuk rondom spullen gepresenteerd wordt, maakt dat je TROEP met een glimlach op je gezicht verlaat. De boodschap die Firma MES wil overbrengen, namelijk dat niet ieder item dat je in je huis hebt liggen dezelfde waarde heeft, komt zeker over. “Misschien moet ik morgen ook even met een vuilniszak door mijn huis heen gaan”, denk je als je de zaal uitloopt.
thepostonline 11 Nov 2014 TROEP: leven met acht dingen op een bomvol podium

TROEP: LEVEN MET ACHT DINGEN OP EEN BOMVOL PODIUM

door Ingelise de Vries

Het podium in zaal 2 in Theater aan het Spui ligt vol met troep. Van een kitch Chinees gouden katje dat zwaait tot ventilators, slingers, pennenbakjes, spellen, kattendrinkbakjes en lampen. Eigenlijk alles wat veel mensen wegstoppen op hun zolder omdat ze er niks meer meedoen. Troep, kortgezegd. Het thema van de nieuwe voorstelling van theatergroep Firma MES.

De voorstelling is gebaseerd op de rage die op dit moment in de VS woedt. Terug naar honderd spullen. Talloze mensen houden blogs bij waarin ze vertellen dat ze nog maar honderd spullen willen overhouden. Het idee komt van Thaise monniken, die leven met acht spullen. Firma MES neemt de bezoeker mee in de zoektocht naar acht nodige spullen.

Ze volgen Barbara, een dikke Haagse vrouw van begin 40 die een artikel heeft gelezen over de monniken in kwestie. Ze raakt geobsedeerd en wil ook nog maar met acht spullen leven. Ze raakt verwikkeld in een verwoede opruimpoging, met alle gevolgen van dien. Vriendschappen, haar relatie, alles komt onder druk te staan door een simpele hype.

Opruimcoach
Firma MES neemt de bezoeker mee in een zoektocht naar de waarde van spullen. Het is bijna een journalistieke productie vertaald naar theater, we volgen Barbara, spreken een opruimcoach, bekijken nagespeelde YouTube-filmpjes van mensen die meedoen aan de uitdaging nog maar 100 spullen over te houden en krijgen cijfers en feitjes te horen. En uiteindelijk een mening van het theatergezelschap zelf.

Het theaterstuk drukt je daarmee een beetje met de neus op de feiten. Hoeveel spullen heb ik eigenlijk? Moet ik ook niet eens mijn huis gaan uitpluizen on dingen weg te gooien? Of simpelweg minder impulsaankopen doen? Ben ik te materialistisch? Het zijn vragen die naar boven komen tijdens het stuk. Maar niet op een vervelende propagandistische manier. Er worden verschillende kanten belicht, en de perfecte woedeaanval van Lindertje Mans brengt de nuance die het hele stuk nodig heeft. Daarbij wordt het hele onderwerp met genoeg humor neergezet om het geen eng activistisch stuk te laten worden.

Chemie
Het stuk wordt gespeeld door drie acteurs, Daan van Dijsseldonk, Roos Eijmers en Lindertje Mans. De drie hebben een fantastische chemie. De timing is perfect, waardoor de grappen extra goed uitkomen. Vooral Lindertje Mans springt eruit, niet alleen met haar woede-aanval. Ze neemt de rol van opruimcoach Mieke op zich, waar ze ineens een totaal ander persoon is. Binnen een seconde kan ze een totaal andere rol aannemen en nog geloofwaardig overkomen ook.

TROEP is geen conventioneel theaterstuk. Er is veel interactie met het publiek, het decor maakt deel uit van het acteerwerk en waar nodig leggen de acteurs dingen uit. Ze zijn niet bang om te experimenteren, zeker wanneer ze het hele decor op het eind gebruiken om het punt te illustreren. Firma MES zet hiermee wederom een fijn stuk neer. Een stuk dat niet alleen vermakelijk is, maar je ook even laat nadenken over spullen. Want laten we wel wezen, welke acht spullen zou je bewaren als je de rest weg moest doen?
Gooi- en Eemlander 18 Apr 2024 TROEP van MES is scherp en herkenbaar

TROEP VAN MES IS SCHERP EN HERKENBAAR

door Rudolf Hunnik

De Haagse verpleegster Barbara heeft in de Linda‘ gelezen dat Thaise Boeddhistische monniken kunnen leven met slechts acht dingen. Immers, te veel bezit is een belasting. Barbara wil dit ook: ‘ik voel me zwaar met zoveel troep’. Barbara is op weg naar de kringloopwinkel om spullen te lozen. De opdracht die Barbara zichzelf heeft gegeven vormt het raamwerk van het theaterstuk TROEP‘ van Theatergezelschap Firma MES, ook uit Den Haag. De regie is van Thomas Schoots.

TROEP zoemt in op onze consumptiemaatschappij. Humoristisch, scherp en herkenbaar. Spelers Daan van Dijsseldonk, Roos Eijmers en Lindertje Mans vertellen zelf over hun relatie met spullen en Barbara’s verhaal.

Haar verhaal is ons verhaal. We kopen en bewaren van alles. In elke kast staan artikelen die ooit zijn gekocht, maar die nooit worden gebruikt. Of prullaria die je hebt gekregen. Een pluchebeer omdat iemand aan je denkt en een glazen Boeddha om rijk en gelukkig te worden. Het is een mens-ding-relatie waar emotie aan verbonden is. Vind je een gekregen cadeau niet leuk dan kun je het niet zomaar weggooien, want je wilt de relatie met de gever niet op het spel zetten.

Het decor van TROEP is een kringloopwinkel met honderden dingen. Het ziet er betoverend uit. Speelgoed, stapelkastjes, stenen beeldjes, lampjes, wereldbollen, kleding etc. Tussen al die spullen vertellen de spelers hun verhalen en schakelen strak over naar Barbara, haar man Rob en andere personages.

Eijmers trekt een pluchen vestje aan en wordt zo de vertwijfelde Haagse Barbara. Van Dijsseldonk met trainingsjasje met daaronder een kussentje is Rob. Er wordt gediscussieerd. Want als Rob een nieuwe visuitzet met petje koopt dan strookt dat weer niet met haar opdracht. Hij begrijpt haar niet. Een klein drama dat snijdt. Hulp en advies komen van buitenaf. Een zweverige opruimcoach geeft – echt goede – tips. Een Amerikaanse vrouw komt met het idee van ‘The 100 Things Challenge’. Acht spullen overhouden is misschien niet te doen, een getal van honderd is meer haalbaar. In een soort mantra noemt ze de honderd spullen op die ze wil behouden. Een spirituele touch als deze is fascinerend. Terloops maak je in je hoofd een lijst van wat jij weg zou willen gooien. Maar actrice Mans brengt je down to earth. In een hilarische tirade, met veel kunst en vliegwerk, legt ze uit dat ze niet zonder onnodige spullen kan leven. Het is de realiteit en zo komisch.
Trouw 11 Nov 2014 Spotlight op overbodige spulletjes

SPOTLIGHT OP OVERBODIGE SPULLETJES

door Sara van der Kooi

Minimalisme en ‘consuminderen’ is een trend, met de financiële crisis als extra impuls. Ook in het theater wordt over onze duizenden spulletjes nagedacht. Twee Nederlandse theatergroepen pikten het onderwerp op.

In de Verenigde Staten noemen ze opruimen tegenwoordig ‘decluttering’ en is het een ware lifestyle te noemen. Ultiem voorbeeld zijn de romantische Tiny Houses: zo ingenieus mogelijk ingerichte minihuizen waarin je tegen een minimum aan kosten kunt wonen en waar natuurlijk maar heel weinig spullen in passen. Maar in Nederland kunnen we er ook wat van. Zo hebben we in oktober net de ‘Buy nothing new’-maand achter de rug en is het op 29 november al weer ‘Niet-winkel’-dag. Er bestaan weggeefwinkels, ruilbeurzen, en er is een keur aan online aanbod- of uitleenplatforms zoals Peerby, gratisaftehalen.nl en ontelbare facebookgroepen.

Een maatschappelijk relevant onderwerp dus, dat nu toevallig vrijwel tegelijkertijd door twee heel verschillende theatergroepen is opgepikt. Van het Haagse gezelschap Firma MES ging vorige week de voorstelling TROEP in première, over leven met maar acht spullen. Het Bossche gezelschap Artemis presenteert op 14 november Ja, ja, ja, jullie hebben hele mooie spulletjes (10+), met als ondertitel ‘een anti-materialistisch pamflet voor beginnende consumenten’.

Boeddhistische monniken
De makers van TROEP hebben voor hun voorstelling het uitgangspunt genomen dat overbodige spullen niet alleen je huis maar ook je hoofd rommelig maken. In een decor dat nog het meest lijkt op een ontplofte rommelmarktkraam vertellen ze over hun ontmoeting met Barbara, een heel gewone vrouw uit Den Haag die, geïnspireerd door een artikel in de Linda over boeddhistische monniken, nog maar acht dingen wil hebben. Maar welke dan en hoe raak je de rest kwijt, als getrouwde vrouw in een huis vol tupperware, naai- en breispullen, tv’s en lief bedoelde maar overbodige cadeaus zoals een poezendrinkbakje in de vorm van een poezenpoot?

Firma MES infiltreert als het ware in Barbara’s leven en volgt haar in haar zoektocht. Lichter wil ze worden, ze voelt zich zwaar van alle spullen. Maar hoe pakt ze dit aan zonder haar relatie met haar man Rob of met haar beste vriendin op het spel te zetten? Spullen verkopen op de Neuzelbeurs, dat is een relatief onschuldig begin. Maar hoe gaat het met dat soort markten: of je blijft met een enorme berg spullen zitten, of je hebzucht wordt geprikkeld en je komt met meer spullen thuis dan waarmee je vertrok. Dit tot grote frustratie van Barbara, want zij wil leven volgens het credo van Petra Hubbeling, voormalig hoofdredacteur van Elsevier, die zich na twintig jaar in het bedrijfsleven bekeerde tot zenmonnik en tegenwoordig leeft zonder vaste verblijfplaats en met slechts minimale bezittingen. “Op iedere plek van deze aarde ben je ‘thuis’ wanneer je alles in je draagt,” aldus Hubbeling. ‘Mooi,’ zucht Barbara (gespeeld door actrice Roos Eijmers).

Inspiratiebron voor TROEP was ook de in de VS populaire ‘One hundred things challenge’. Een uitdaging om maar honderd dingen te bezitten. Hoogwaardige (merk)spullen uiteraard die je met de uiterste zorg selecteert volgens zelfbepaalde regels (tel je bijvoorbeeld ondergoed per stuk of als groep?) en vervolgens netjes in een lijst op je weblog bijhoudt. Maar of je je daar nou echt lichter door gaat voelen? Regisseur Thomas Schoots: “Je moet je niet blindstaren op die ideeën van minimalisme en duurzaamheid. Spullen hebben ‘mag’ natuurlijk best. We willen vooral dat mensen zich even bewust worden van hun relatie met de spullen om hen heen. Troep is niet voor iedereen hetzelfde.”

Ideologische invalshoek
Eenzelfde doel streeft regisseur Jetse Batelaan na met zijn voorstelling Ja, ja, ja, jullie hebben hele mooie spulletjes; alleen richt hij zich op een veel jonger publiek, kinderen vanaf 10 jaar. Batelaans invalshoek is echter minder spiritueel en meer ideologisch van aard. Ook hij gebruikt veel troep in zijn decor, voornamelijk speelgoed waarmee amper te spelen valt, zoals automatisch rondstuiterende ballen of zelf rijdende en muziekmakende auto’s.

Batelaan noemt zijn voorstelling expliciet een anti-materialistisch pamflet. “Ik wil mensen met vreemde ogen naar bezit laten kijken en rommelen in de vanzelfsprekendheid waarmee we ons achter spullen verschansen. Met onze spullen scheppen we een controleerbare wereld voor onszelf en onze kinderen. Wie komt er nog in contact met armoede, viezigheid, ziekte, dood, verveling, het onverwachte? We scheppen een schijnveiligheid, een schijn van onschendbaarheid. Die wil ik doorprikken.”

Daarom geeft hij zijn voorstelling een grillige, ongrijpbare structuur met grimmige of viezige personages. Maar ook glittergordijnen en een heus showballet ontbreken niet. Een van de personages, een goedbedoelende opa, loopt in en uit op zoek naar de ‘beste’ cadeaus voor zijn kleinzoon. Hij wordt afgebekt door zijn materialistische schoonzoon die alleen het allerduurste en allernieuwste voor zijn zoon wil hebben. Batelaan: “Het is fascinerend hoe al in ouder-kindrelaties het kapitalistische systeem verweven zit. Is het cadeau geven van een spelcomputer een vorm van gekochte liefde? En zo ja, houden je ouders minder van je als je minder van ze krijgt? Ik wil mensen niet veroordelen maar zien hoe deze mechanismes werken en hier een beetje inzicht in geven. De kwetsbaarheid achter het materialisme blootleggen, daar gaat het mij om. Want waarom leveren wij ons voor een beetje geluk over aan de spullen om ons heen?”

Online ruilen, lenen of weggeven
– www.peerby.nl: spullen lenen van de buren
– www.gratisaftehalen.nl
– www.ruilen.nl
– www.spullendelen.nl
– www.waaromkopen.nl
– Facebookgroepen waarop mensen spullen uitwisselen/ruilen

Theater en duurzaamheid
Geëngageerd theater is tegenwoordig eerder norm dan uitzondering. Om de haverklap worden theatervoorstellingen over actuele thema’s als urban farming, de economische crisis, het leven als tweedegeneratie-Turk, pedofilie en andere actuele maatschappelijke kwesties gemaakt. Theater en duurzaamheid is echter geen voor de hand liggende combinatie. Denk aan de hoeveelheid elektriciteit die voor een avondje theater nodig is. Of aan wat er aan grondstoffen nodig is voor het maken van een decor, helemaal voor vergankelijke decors die elke avond kapot gaan of met verf worden besmeerd. De Vlaamse activistische theatermaker en beeldend kunstenaar Benjamin Verdonck schreef in 2011 zijn ‘Handvest voor een actieve medewerking van de podiumkunsten aan een transitie naar rechtvaardige duurzaamheid’. Hierin riep hij de podiumkunstensector op om een half theaterseizoen lang zijn duurzaamheidsregels te volgen, waaronder niet vliegen, geen auto gebruiken en geen decor gebruiken behalve van gerecyclede objecten. Zijn initiatief kreeg weinig navolging. De restricties waren voor velen te beperkend. Het zorgde echter wel voor een levendige discussie over hoe de sector meer duurzaam te werk kan gaan.

Grappige overbodige spullen van Firma MES
Elektrische yoghurtmaker. Leren armband waar je verschillende buttons op kunt klikken. Minibadkuipje met biggetjeszeeppomp en biggetjeswashandje. Verjaardagskalender van Oxfam/Novib. Een muismat met de toren van Pisa erop. Goudkleurig plastic boeddhabeeldje met een waxinelichtje ervoor. Een kookboek voor snelle wokgerechten. Glas-in-lood engeltje. Koffiemok met de tekst ‘Hoera, je bent 25!’ erop. Frietzakje van aardewerk in een ijzeren standaard. Een gouden glittervarken.

Minimalistische levensstijlen
– Tiny houses trend: zo klein en duurzaam mogelijk wonen
– Tiny houses trend: zo klein en duurzaam mogelijk wonen
– 100 things challenge: doelstelling is de beperkende gewoontes van extreem consumentisme te doorbreken. Veel mensen voelen zich vastzitten in een overdaad aan spullen die hun leven niet echt beter maken. Om daaraan te ontkomen moet je 1. Verminderen (wegdoen), 2. Weigeren (nieuwe spullen), 3. Herschikken (levensprioriteiten)
– project 333: steeds 3 maanden lang met slechts 33 kledingstukken leven. Motto’s: be more with less, declutter, simplify your life
– Buy nothing new maand – challenge oktober 2014: uitdaging om een maand lang geen nieuwe spullen te kopen.
– International Buy Nothing Day, 29 november 2014: tegen de excessieve koopdagen rond de feestdagen

Zie ook www.genoeg.nl en www.lekkerlevenmetminder.nl
Do you know Flo? 18 Apr 2024 Flo zag TROEP…

Floor de Goede bezocht de première van TROEP en maakte ons tot strip:
VARA 18 Apr 2024 Spijkers met Koppen

Thomas, Roos en Daan waren te gast bij het VARA-programma Spijkers met Koppen om met Dolf Jansen te praten over TROEP.

Hier kun je het gesprek terugluisteren
NCRV 18 Apr 2024 Schepper & Co

Daan was te gast bij NCRV-programam Schepper & Co om met Klaas Drupsteen te praten over TROEP.

Hier kun je het gesprek terugluisteren, vanaf ca. 22:20
Viva 03 Oct 2015 Anna & Hanna: TROEP

ANNA & HANNA: TROEP

door Hanna Bervoets en Anna Drijver

Vriendinnen Anna Drijver (31, actrice/ schrijfster) en Hanna Bervoets (31, schrijfster/journalist) bespreken elke week in VIVA de dingen die hen bezighouden.

Hanna: Ik zag laatst een interessante voorstelling: TROEP, van de Haagse toneelgroep Firma MES. Over een vrouw die met nog maar acht gebruiksvoorwerpen wil leven, nadat ze gehoord heeft dat monniken dit ook kunnen. De vrouw faalt natuurlijk, maar haar queeste zet aan tot nadenken. Een mens heeft gemiddeld 4500 spullen, van haarelastiekje tot dvd-speler en designvaas. Een groot deel van deze spullen wordt echter nooit gebruikt. Dat is dus troep.

Anna: Troep heeft voor mij door het TLC-programma ‘Hoarders’ een andere lading gekregen. In ‘Hoarders’ is het verzamelen van spullen een aandoening, met desastreuze gevolgen. Huizen worden onbewoonbaar verklaard.

Hanna: Mijn troep bestaat voor een groot deel uit kleding die ik niet meer draag. Ook heb ik één vensterbank volgestouwd met boeken. Het gordijn ervoor trek ik zelden open. Vraag is: waarom gooien we zulke spullen niet weg? Een deel van het antwoord ligt waarschijnlijk in wat ik ‘spullenkarma’ noem: de waarde die we waardeloze spullen toedichten. Die waarde kan groeien naarmate we dingen langer bewaren. Liefde voor bezit is vaak eigenliefde. En spullenkarma vaak gebaseerd op zelfconservatie: gooien we een shirtje uit onze tienertijd weg, dan is het of we een deel van ons verleden verkwanselen.

Anna: Het is ook een angst om herinneringen te verliezen, alsof ik mijn schooltijd zou vergeten als ik die ene trui weggooi.

Hanna: In Amerika is een beweging ontstaan van mensen die met slechts honderd dingen willen leven, om zo bij te dragen aan een duurzamere omgeving. Deze 100 things challenge is inmiddels een wereldwijd fenomeen. Mensen houden blogs bij over alle dingen die ze weggegooid hebben, en vooral over de honderd dingen die ze van zichzelf mochten houden.

Anna: De eerste dingen op de lijst zijn computers, telefoons en camera’s. Deze challenge lijkt vooral te gaan over wat je praktisch gezien nodig hebt. Ik mis toch een beetje de dingen die je emotioneel niet kunt missen. Ik kan met heel weinig kleding op reis, maar neem altijd een fotoboekje en een steen mee. Als mijn steen niet in mijn tas zit, word ik iebelig. Een stukje amethist is het hoor, geen baksteen.

Hanna: De 100 things challenge stimuleert na te denken over wat we kunnen missen. De ‘uitdaging’ daadwerkelijk aangaan is echter niet voor iedereen weggelegd. Zo vergt het ‘consuminderen’ paradoxaal genoeg nogal wat aanschaffen. Een iPhone met Spotify, een iPad, een snelle laptop waar al je foto’s op passen, een e-reader: mensen die aan de 100 things challenge meedoen, digitaliseren alles. Daarbij zijn écht duurzame artikelen vaak nogal prijzig. En zo lijkt de challenge toch vooral weggelegd voor de elite, en is ‘met minder leven’ een statussymbool geworden voor hen die juist méér hebben.

Anna: Maar het is ook logisch dat de voorhoede in het consumeren eerder tot dit soort ideeën komt. Wiens huis niet vol raakt, zal dit niet als probleem zien. Meer nog dan bewaren of weggooien is het een kwestie van aanschaffen of niet. Niet-kopen is voor mij het nieuwe weggooien.
Meppeler Courant 18 Apr 2024 TROEP STELT OVERVLOED AAN DE KAAK

★★★★ TROEP STELT OVERVLOED AAN DE KAAK

door Theo de Jong

Propvol staat het toneel met allerlei onnodige en overbodige dingen, stoeltjes hangen aan touwtjes in de lucht, losse wieldoppen leunen tegen overvolle dozen, kinderkleren hangen te wachten op een nieuwe invulling. TROEP, heet de voorstelling, maar de titel Rotzooi zou ook passen. Het hele speelvlak ligt ermee bezaaid, zodat de acteurs daar behoedzaam tussendoor moeten bewegen. Ze zijn ‘s morgens om tien uur al begonnen met opbouwen, vertellen ze later in de nabespreking. TROEP is een komische illustratie van de overvloed waar wij hier in deze tijd zowat in stikken en van de hebbedingen waar wij elkaar ongevraagd op trakteren. ‘Een keukentrapje in de vorm van een pandabeer’, een ‘vissensmurf’, je kunt het zo gek niet bedenken of iemand heeft het gemaakt en op de markt gebracht. De voorstelling is losjes opgehangen aan het verhaal van ene Barbara uit Den Haag, die letterlijk en figuurlijk genoeg heeft van al die troep in haar huis en daar van af wil. Ze heeft gehoord dat er Thaise monniken zijn, die zich weten te redden met acht spullen – inclusief kleding. Een journaliste genaamd Petra schijnt toe te kunnen met vijf spullen; ‘een bevrijding’, noemt zij het zelf. Uiteraard roept een dergelijke beweging onmiddellijk websites in het leven, waarop mensen gaan opscheppen over het geringe aantal dingen waarmee zij zich staande weten te houden in onze overvloed. Die websites dragen op hun beurt weer bij aan de ‘troep’ op het internet, maar daar staan de enthousiaste volgelingen meestal niet bij stil.

Barbara heeft een echtgenoot die haar ommezwaai niet kan en niet wil volgen en uiteraard leidt dit tot een verwijdering tussen hen en (wellicht) een scheiding. De voorstelling gaat op deze psychologische aspecten niet verder in en blijft daardoor wat aan de oppervlakte. Ook politieke en economische aspecten komen niet aan bod, maar dat is begrijpelijk bij een stuk dat zich concentreert op het per definitie oppervlakkige. Toch zit er wel degelijk een tijdsaspect in, vertellen de drie acteurs bij de nabespreking. Zij, mensen van een jong gezelschap, leden van een nieuwe generatie, beschikken alle drie over minder dingen, minder troep dan hun ouders. Dat is een bewuste keuze. Zo wijst deze vermakelijke voorstelling toch op een serieuze bekommernis met de toekomst. Een nieuwe generatie roert zich.
De Stentor 18 Apr 2024 Voor of tegen onthechting troep

VOOR OF TEGEN ONTHECHTING TROEP

door Frans Leenderts

In de uitspraak van Etty Hillesum (1914-1943, Joodse Nederlandse, vermoord in Auschwitz, 38 jaar later werd haar dagboek uitgegeven, red.): ‘Je bent op elke plek van deze aarde thuis wanneer je alles in je draagt’, wordt door Firma MES het woord ‘alles’ teruggebracht tot het bezit van overbodige spullen.

De drie spelers bevinden zich in een soort kringloopwinkel met spullen, voor de een is het weggooirommel, voor de ander zijn het hebbedingetjes. Ze ontmoeten Barbara die bezig is zich te onthechten van alle troep die ze heeft verzameld. Ergens heeft ze gelezen dat Thaise monniken kunnen leven met acht dingen.

Er ontstaan discussies tussen de drie, die beurtelings een rol of zichzelf spelen. Daan verdedigt zijn stelling dat er bij ieder cadeautje sprake is van een mens- ding-mensrelatie: je kunt het niet weggooien om de gever niet voor het hoofd te stoten. Zelf zou ik daaraan toe willen voegen dat er ook een sterke relatie bestaat tussen mens-ding-herinnering.

Een mooi moment is wanneer Roos een monoloog houdt over allerlei spullen en begeleid wordt door Daan en Lindertje, verkleed als Tibetaanse monniken met de telkens herhaalde vraag: waarom? Deze vraag gaat als een soort mantra tussen allerlei troep op het toneel klinken.

De voorstelling duurt af en toe wel wat lang, zeker op het moment wanneer Lindertje alle honderd Things Challenge gaat voorlezen. Het eindigt hilarisch als Lindertje Mans zich heftig verzet tegen onthechting en in haar spel door Daan letterlijk de winkel wordt uitgesleurd.

Veel vragen die worden opgeroepen zijn herkenbaar voor het publiek dat schaterde bij de zinloosheid van het bewaren van de plastic bakjes van de Chinees.

Een vrolijke voorstelling waarbij het hebben van al die troep en een pleidooi voor duurzaamheid aan het denken zet.
AD Haagsche Courant 11 Aug 2014 Firma MES maakt voorstelling TROEP

FIRMA MES MAAKT VOORSTELLING TROEP

Een Thaise monnik mag zich slechts omringen door acht voorwerpen. Met die gedachtegang heeft de Haagse theatergroep Firma MES de voorstelling TROEP gemaakt, die gisteravond in première is gegaan.

In TROEP draait het om de spullen waarmee de moderne mens zich omringt. Voor de generatie twintigers zijn dat vooral de iPhone, tablet, sneakers en zonnebril. In de voorstelling komen de behoeften van deze generatie samen met die van de 41-jarige Barbara die in een kringloopwinkel werkt. Zij wil zich wijden aan de missie van de Thaise monnik, maar ze woont in een huis dat is volgestouwd met spullen. In TROEP volgt Firma MES de opruimwoede van Barbara in combinatie met de relatie die mensen met hun spullen hebben. Maar het gaat ook over ongewenste cadeaus zoals een kookboek met wokgerechten of een verjaardagskalender van Oxfam/Novib. Vanaf 25 november nog vijf avonden in Theater aan het Spui.
De Posthoorn 11 May 2014 Leven met maximaal acht voorwerpen

LEVEN MET MAXIMAAL ACHT VOORWERPEN

door Tanja Verkaik

Leven met slechts acht spullen volgens de leefwijze van monniken in Thailand. Dat wil Barbara, een vrouw die de spelers van toneelgroep Firma MES tegen het lijf lopen in de kringloopwinkel. “Ik dacht meteen ‘wow, daar zit wel een voorstelling in”, vertelt actrice Roos Eijmers. En die voorstelling getiteld TROEP gaat op vrijdag 7 november om 20.15 uur in première bij Theater a/h Spui. Op 4, 5 en 6 november zijn de try-outs.

“Barbara was een bus aan het uitladen voor de kringloopwinkel en daar bleven maar spullen uitkomen. Toen heb ik een praatje met haar aangeknoopt”, vertelt de 28-jarige Roos. Zo’n anderhalf jaar lang heeft Firma MES de Haagse Barbara, haar man Rob en collega Wilma op de voet gevolgd.

“Gelukkig zagen zij de lol er ook wel van in om er een theatervoorstelling over te maken. Het is een bizar project. TROEP voelt aan als een documentaire op het toneel met heel veel humor”, vertelt Roos, die de rol van Barbara speelt. “Ik heb mijn Haagse accentje weer even afgestoft om haar goed na te kunnen doen.” Daan van Dijsseldonk speelt Barbara’s man Rob, die niets ziet in de plannen van zijn vrouw. En Lindertje Mans neemt de rol van collega Wilma voor haar rekening. Daarnaast spelen ze ook nog zichzelf en komen ze met feitjes over spullen en onderzoeken ze hun eigen relatie met voorwerpen. Bijvoorbeeld ongewenste cadeaus. “Wist je dat je jaarlijks voor vijftig euro aan cadeaus krijgt die rechtstreeks in de kast belanden?”, zegt Roos. “Ik denk dat iedereen zich daar wel in kan herkennen.” Firma MES is opgericht in 2009 en het huisgezelschap van Theater a/h Spui. Hun doel: aansprekend toneel maken. “Ik vind toneel vaak ontzettend saai. Daarom organiseren wij ook vaak dingen naast het toneel, zoals een rondleiding door seksclub Mayfair”, zegt Roos. Zelf hecht de actrice niet zo aan spullen in huis.

“Ik denk dat we best met wat minder kunnen leven. Gemiddeld staan er 4500 spullen in ieder huis. Dat is best veel.”
Benieuwd of het Barbara gelukt is om bijna al haar spullen de deur uit te doen? Koop dan een kaartje voor TROEP!
Den Haag Centraal 18 Apr 2024 De weg naar verlichting

DE WEG NAAR VERLICHTING
door Eric Korsten

Een ‘Neuzelbeurs’ op de toneelvloer. Dat is in een notendop de voorstelling TROEP van Firma MES. ‘Op éën avond kocht ik 48 Tupperware-dozen. 48! Dat is genoeg voor zes monniken!’ Decembermaand, spullenmaand.

Waar ligt het begin van een nieuwe theatervoorstelling? Voor de Haagse Firma MES begint het verhaal van Troep bij het afleveren van restanten uit een theatrale kledingruilbeurs die de groep in 2012 hield, naar de nabijgelegen kringloopwinkel. Daar raakte MES-actrice Roos Eijmers in gesprek met een zekere Barbara, die op het oog een karrenvracht aan spullen kwam ‘dumpen’. Ze besloot de vrouw aan te spreken. Barbara dus, 42, en op een keerpunt in haar leven. Ze wil terug naar acht spullen in haar leven. Acht. Omdat ze in de Linda heeft gelezen dat boeddhistische monniken in Thailand maar acht spullen mogen bezitten. Het symbool van het boeddhisme is een wiel met acht spaken. Dat staat voor het ‘achtvoudige pad’, de weg naar verlichting. Het idee voor een voorstelling was geboren, Roos sleepte Firma MES mee op een zoektocht naar ieders eigen verhouding tot ‘spullen’.

Spullenbaas, dat is eenieder van ons, zijn we allemaal, de een meer dan de ander. Kijk voor de aardigheid eens om je heen, tel jezelf en breng jezelf als het ware eens in kaart. De spullen die je wegdoet of waarmee je het zonder kunt stellen vormen een negatief portret van jezelf. Roos Eijmers (28), die de rol van Barbara speelt, weet het nu zeker: “Ik wil alleen spullen in huis die minstens twintig jaar mee kunnen, die niet vervuilend zijn. En mijn stelregel is: wat het ook is, het moet uiteindelijk de deur uit als het echt niet gebruikt wordt”. Daan van Dijsseldonk (27), in het stuk de weergave van Barbara’s leeftijd- en echtgenoot Rob, houdt er in het echte leven, net als de ‘echte’ Rob, bijna eenzelfde opvatting op na: “Consuminderen, spullen beteugelen? Daar ben ikzelf niet mee bezig. Sterker: Ik ben eerder een verzamelaar. Maar steeds vaker vraag ik me af waarom ik zoveel om me heen heb en zou houden. En niet alleen door de voorstelling die we nu maken. Al zou ik uiteindelijk alleen met veel moeite afstand doen van de edities van mijn favoriete, Britse, maandblad Little White Lies”.

Consuminderen
Toch is TROEP niet een voorstelling waarin met een geheven vinger naar het nietsontziende ‘consumentisme’ als lifestyle wordt verwezen. Roos Eijmers: “Iedereen denkt wel eens na over een een begrip als ecologische voetafdruk, over duurzaamheid of over energieverbruik. In deze voorstelling willen we niet de snelste weg naar verlichting wijzen. Dat zou al te prententieus zijn. Het gaat er om dat iedereen zich op zijn eigen manier tot zijn spullen verhoudt en een weg vindt om tot het besef te komen dat iedereen het, met tussen haakjes veel, minder toe zou kunnen dan vaak het geval is”. Illustratief zijn verjaardagscadeaus of de cadeaumaand december. “Dan neem je aldoor en van lieverlee allerlei spullen aan. Spullen die niet per se tot je favorieten zullen gaan behoren. Maar je hebt ze gekregen van je familie, je beste vrienden of vriendinnen, en dus vind je dat je ze niet ‘zomaar’ kunt wegdoen. Want die spullen, daarvan wordt je geacht ze belangrijk te vinden, terwijl de schenker je misbruikt: hij wil door jou niet vergeten te worden. De geboorte van pure Spullenterreur.

Hoeveel bezittingen heeft een mens gemiddeld? Hoeveel spullen heeft een mens nodig? Gesprekjes van alledag gaan vaak over bezittingen. Over die nieuwe auto, de schoenen die in de uitverkoop waren. Over meubels en fijne digitale speeltjes. We doen er bijna allemaal aan mee. De huidige honderd-dingen-rage in de Verenigde Staten is in dat licht misschien een opstap, een onmisbaar tussenstadium. TROEP is in ieder geval een snelle, hilarische en toch ontroerende voorstelling over overtollig, overbodig en onnodig materiaal in lijf en leven. Want wat doe je ermee? De toneelvloer ligt bezaaid, een ware Neuzelbeurs zover je ogen reiken.
Den Haag Centraal 09 Jun 2014 Firma MES dankt ‘koopgoot’ af

FIRMA MES DANKT ‘KOOPGOOT’ AF

door Eric Korsten

Smartphone, tablet, zonnebril, sneakers… Wat kies je als je jezelf ertoe dwingt met hooguit acht spullen te omringen? Fa. MES gaat over dit zelfopgelegde vraagstuk een nieuwe voorstelling maken. Centraal staat de Haagse Barbara.

In het verleden maakte de groep furore met voorstellingen als Eb, STEL, SCHREEUW, VOLG en ROES. Het voorbije seizoen hebben we in Den Haag niet te veel gemerkt van het residentiële jongelingengezelschap dat zich alweer bijna een decennium geleden Firma MES doopte, hoewel het collectief met twee reprises op de proppen kwam (STEL en SCHREEUW) en het nieuwe kleinschalige initiatief van True Stories. Maar dat laatste is dan wel meteen een gouden greep gebleken. Waargebeurde verhalen verteld door de mensen die het zelf hebben meegemaakt, gebracht in café Supermarkt. Het zijn intieme verhalen van mensen die wat kwijt willen, die iets willen delen, die wat willen opbiechten of juist voorstellen. Soms grappig, dan weer mooi of ontroerend, maar met verhalen die altijd een bijzonder karakter dragen en daardoor een aparte sfeer oproepen. Ook leest er iemand voor uit zijn of haar puberdagboek. Op 28 september is er weer een editie, met dit keer als thema ‘op reis’. Aanmelden kan via info@firmames.nl.

Gelukkig komt het kwartet (Roos Eijmers, Lindertje Mans, Daan van Dijsseldonk, Thomas Schoots) binnenkort weer met een gloednieuw stuk op de proppen: TROEP, een humoristisch en soms confronterend portret van twintigers die hun smartphone als de voornaamste levensgezel beschouwen. In TROEP vertelt MES over de missie van Barbara en onderzoeken de groepsleden ieder de eigen relatie met spullen. “Stel je voor dat je nog maar acht spullen mag bezitten”, vat Lindertje Mans het stuk snedig samen. “Acht. Wat kies je dan? Voor die vraag staat ook de 41-jarige Barbara”.

Het theatercollectief kwam op het idee voor TROEP toen ze Barbara ontmoetten in een kringloopwinkel, vertelt Lindertje Mans. “We volgen haar in TROEP op haar missie om met hooguit acht spullen te leven, een levenswijze die ze gezien heeft bij monniken in Thailand. Alleen: Barbara woont gewoon in Den Haag, in een huis barstensvol spullen en met een man die niks van haar plannen moet hebben”. Voor MES leidt Troep behalve tot het nodige zelfonderzoek en -reflectie ook tot vragen die verder reiken dan het vraagstuk alleen. Zijn spullen bepalend voor wie je bent, zo vraagt de groep zich in gerede en groeiende twijfel af. Mans: “En welke spullen zijn dat dan?” De tekst voor de voorstelling komt tot stand aan de hand van interviews met Barbara. De nieuwe voorstelling gaat begin november in première in gaat daarna op tournee door het land. Fa. MES is op het Haags Uit Festival te zien met voorproefjes in Theater aan het Spui.

Marktplaatsmuziek
Een razend drukke zomer was het trouwens voor Lindertje Mans. “De voorstelling Marktplaatsmuziek die ik in februari met Joost Steltenpool heb gemaakt, was op De Parade in Den Haag in Amsterdam te zien, terwijl we in juli met MES in Rotterdam een locatievoorstelling maakten en speelden rond de wildwaterbaan van het in verval geraakte, ooit door Center Parcs gebouwde subtropische zwemparadijs Tropicana, genaamd Trippers, een roadmovie met veel bikini’s, pistolen en neon”, zo somt ze op. Veel tijd voor een pas op de plaats behalve een weekje vakantie zit er voor haar niet in, want bij MES is ze met haar drie theatervagebonden zojuist alweer begonnen aan het opstarten van de nieuwe productie. Bovendien is ze later in het seizoen te zien in een herneming van de prachtige solovoorstelling Masja die Maureen Versprille voor haar schreef.

Bekijk meer over TROEP