Wat schreef de pers over CarryMe ?
-
Trouw 11 Jun 2017 ★★★★ Gelukkig van een draagmoeder via een app?
★★★★ EEN DRAAGMOEDER VIA EEN APP, WORDEN WE DAAR GELUKKIG VAN?
door Hanny Alkema
Alles naar je hand kunnen zetten. Technisch is steeds meer mogelijk. Maar word je daar ook gelukkiger van? Dat is de vraag die de Haagse groep Firma MES opwerpt in haar nieuwe project CarryMe.
Met een beetje overdrijving zou het sciencefiction-theater kunnen heten. Het speelt in een toekomst waarin de kinderwens wel een item is, maar vrouwen in topfuncties fysiek amper in staat willen/kunnen zijn die te vervullen. Waar de commercie natuurlijk handig op inspeelt.
Hier is dat via CarryMe, een multifunctionele app, waarmee Maarten (Daan van Dijsseldonk) en Eline (Roos Eijmers) niet alleen een draagmoeder hebben kunnen regelen, maar ook gecoacht worden en voortdurend op de hoogte worden gehouden van de ontwikkeling van de foetus. Ze kunnen herinneringen inspreken als beeldverslag van die verwachtingsvolle periode voor later, voor het kind zelf. Draagmoeder Didi woont bovendien bij hen in, zodat zij niet bedonderd kunnen worden. Ideaal toch?
Het trio doet zijn best, maar irritaties en andere emoties liggen in zo’n situatie voor de hand. De succesvolle, veel uithuizige Eline en de thuiswerkende Maarten stralen aanvankelijk wel erg nadrukkelijk zwangerschapsgeluk en gastvrijheid uit, terwijl Didi stroef maar professioneel op inbreuken op haar privacy reageert (een gevoelige rol van Lindertje Mans).
Zelf heb ik niet zoveel met sciencefiction en bijbehorende robotstemmetjes of zomaar op matglazen wanden verschijnende figuren. Het doet gekunsteld grappig en futuristisch aan. En wat er in deze opgelegde driehoeksrelatie allemaal mis kan en zal lopen, is ook aardig te voorspellen.
Het prettige van CarryMe is dat schrijfster Hanna Bervoets en regisseur Thomas Schoots de clichés niet mijden, maar evenmin uitmelken. Na Eline’s opmerking over een misselijke Didi, dat dat bij zwanger zijn hoort, blijft Maartens ‘wat weet jij daar nou van’ als een tactloos ballonnetje in de lucht hangen.
Zo zijn er meer subtiele en niet nader uitgewerkte momenten. Met elkaar geven die vooral zicht op onderdrukte gevoelens. En die vormen weer de onderstroom voor hoe de mens zichzelf, als alles misgaat – en dat gaat het – voor de gek kan blijven houden, tegen beter weten in. Ondanks de voortschrijdende technologie, sterker nog, soms zelfs dánkzij de technologie. Met inbegrip van wat ongerijmdheden is ‘CarryMe’ een intelligent, lichtvoetig vingertje naar de zogenaamde maakbaarheid van het leven.
-
De Correspondent 11 Sep 2017 Met CarryMe laat Firma MES ons in een zwarte spiegel kijken
MET EEN APP EEN DRAAGMOEDER BESTELLEN? DIT TONEELSTUK NEEMT JE MEE IN DE GEVOLGEN
door Marc Chavannes
Toneelgroep De Appel werd ten onrechte wegbezuinigd in Den Haag, maar er is in de stad met de Firma MES waardevol realistisch toneel voor in de plaats gekomen. Met CarryMe van Hanna Bervoets wordt een veelbelovend repertoire verder verbreed.
Eerlijk is eerlijk. Ik zat ernaast toen ik een jaar geleden verontwaardigd schreef over de manier waarop de Haagse gemeenteraad Toneelgroep De Appel in één klap 2 miljoen subsidie afnam en daarmee het doodvonnis tekende van het oudste toneelgezelschap van Nederland.
Die daad blijft een drama, kortzichtig en eeuwig zonde. Maar ik zat fout toen ik in mijn boosheid een sneer gaf naar de subsidie die wel ging naar Firma MES, een gezelschap dat alles nog moest bewijzen.
Want het één had niets te maken met het ander. MES heeft De Appel niet gedood. Bovendien: MES had al mooie voorstellingen gemaakt en is op weg zich een unieke plaats te veroveren in de toneelwereld.
Firma MES maakt toneel over het leven nu en straks
Het toneel van de Firma MES gaat over het leven van vandaag en morgen. Geen Shakespeare, Goldoni of Brecht, geen mythische caleidoscoop van de menselijke tragedie, zoals bij De Appel. Maar teksten die ontstaan uit eigen onderzoek en waarneming, soms speciaal voor het gezelschap geschreven.Zo nodig is het thema pijnlijk actueel, zoals in de bejubelde voorstelling RISHI, over de jongen die op het Haagse Hollands Spoorstation werd gedood door een politiekogel – het was een dramatische reconstructie van voortziekende culturele misverstanden.
En tot midden februari speelt Firma MES onder regie van Thomas Schoots CarryMe, een stuk over de toekomst van onze technologisch gedreven gemaksmaatschappij. Op een nieuwe toneeltekst van Hanna Bervoets beleven een succesvolle advocate en haar yoga-zen-polenta-echtgenoot de zwangerschap van wat hun eerste kind moet worden.
Dat doen ze niet zelf: met de app CarryMe hebben Maarten en Eline een draagmoeder geselecteerd. Didi heeft het vakje ‘inwonend’ aangevinkt en meldt zich aan huis voor de commerciële zwangerschap van het stel.
Roos Eijmers, die de meestal gehaaste vrouw speelt, schreef dat de verkenning van het leven over zeventien jaar even lastig is als toen je in 2000 probeerde te bedenken hoe 2017 zou zijn.
In CarryMe regisseert de vrucht
Toch treffen Eijmers, Daan van Dijsseldonk (de man) en Lindertje Mans (de draagmoeder) heel knap een toon die het dan (misschien) nog gewonere vertrouwen in technologische oplossingen zichtbaar en voelbaar maakt.De vrucht meldt zich regelmatig, met tussenstanden van de eigen ontwikkeling. En vraagt om even wat herinneringen voor later vast te leggen. Zo ontstaat een blij bewegend babyboek geregisseerd door de vrucht.
Bervoets kan het niet laten wat hedendaagse pijnzones aan te doen. De waarschijnlijkheid dat er een Airbnb van de voortplanting zal komen. De groeiende ongelijkheid tussen grootstad en provincie. Het statussymbool voor een powerkoppel dat zich een draagmoeder kan veroorloven. De huisman die zich met zijn quasi-eigenaarschap toch voortdurend de mindere voelt.
Zo pepert Maarten zijn succesvrouw met een enkel zinnetje in dat zij toch niets weet van ochtendmisselijkheid, en legt zijn hand troostend en wakend op de bollende buik waarin zijn baby groeit. De leenbuik van Didi.
De misleidende gewoonheid maakt dit stuk zo goed
In deze ‘sciencefictionthriller verpakt als huiskamerdrama’ wordt natuurlijk vooral ons heden verkend, en wat er uit kan voortkomen. Het is een 1984 van de procreatie. Orwells beroemde stuk uit 1949 was onheilspellend en tegelijk niet meer zo verrassend toen het magische titeljaar was aangebroken. Alleen als je in je arm knijpt besef je wat er in de tussenliggende jaren is veranderd.Het mooie van deze voorstelling is dat alles gebeurt met een misleidende gewoonheid. Geen zware debatten, geen dreigende muziek. Juist daardoor wordt het steeds creepier wat zich ontrolt. Onder de oppervlakte van Happinez-slagzinnen als ‘Een huis in balans is een buik in balans,’ gaan laagjes wantrouwen en onveiligheid schuil. De gewone vibraties van een moderne relatie waarin alles moet lukken en kloppen.
Gaandeweg wordt duidelijk dat we nog heel veel meer kunnen laten overnemen door appjes en big data, maar dat we emoties niet kunnen uitbesteden. Dat blijkt uit de ‘onprofessionele’ gevoelens van de beroepsmoeder voor haar eerste kind. En uit de mate waarin de man steeds meer in illusies gaat leven als de werkelijkheid hem ontglipt.
De zwarte spiegel die de kijker wordt voorgehouden
Met CarryMe laat de Firma MES ons zo in een zwarte spiegel kijken. Het kan haast niet anders of Hanna Bervoets is een fan van Black Mirror, de succesvolle Netflix-serie over ‘hoe het over tien minuten zou kunnen zijn als we niet uitkijken.’Als beide vrouwen even het huis uit zijn, pakt Maarten snel het CarryMe-contactapparaat, The Womb, om even een herinnering aan te maken. ‘Hé, meisje. Meisje… Ik wilde nog even zeggen dat ik heel blij met je ben, hoor. Papa en mama hadden de optie Geheimhouden ingesteld, papa was verrast…Ik was verrast toen ik hoorde dat jij een meisje bent, maar blij: blíj verrast. Dus dan weet je dat.’
Bervoets heeft met deze observaties van onze gecommercialiseerde emotiehuishouding een stuk geschreven dat nog veel interpretaties kan verdragen. Gelaagd, wreed en lichtvoetig tegelijk. Ik moest denken aan de verraderlijk alledaagse stukken van Alan Ayckbourn met een scheutje Edward Albee, beroemd van Who’s Afraid of Virginia Woolf.
Het beste werk van toneelgroep De Appel ging onder regie van Erik Vos en Aus Greidanus met zijn doorleefde herontdekking van de oude meesters over onszelf, over het universeel menselijke. De Firma MES beperkt zich voorlopig tot een waardevolle intuïtieve verkenning van de hedendaagse werkelijkheid. Ik verheug me op weer diepere lagen. Zij hebben het in zich.
-
De Volkskrant 11 Sep 2017 Huiskamerdrama van Firma MES speelt handig in op actualiteit
★★★ Huiskamerdrama CarryMe van Firma MES speelt handig in op actualiteit
door Vincent Kouters
Vorig seizoen maakte de kleine Haagse toneelgroep Firma MES een van de beste en scherpste voorstellingen van het moment. RISHI, een live reconstructie van de dood van Rishi Chandrikasing door een politieagent, was eersteklas multicultureel drama. Met de nieuwe voorstelling CarryMe speelt Firma MES wederom handig in op thema’s uit de krant van vandaag, met name genderproblematiek en de invloed van nieuwe techniek op menselijke relaties en intimiteit.
MES liet auteur Hanna Bervoets een nieuwe toneeltekst schrijven. Het werd sciencefictiontoneel, een huiskamerdrama in de nabije toekomst. De fictieve app CarryMe – ‘een Airbnb voor draagmoeders’ – helpt succesvolle yuppenkoppels die geen mogelijkheid of tijd hebben voor een zwangerschap om draagmoeders te vinden.
Topadvocate Eline en zzp’er Maarten (Roos Eijmers en Daan van Dijsseldonk) maken er gebruik van. Via CarryMe vinden ze Didi (Lindertje Mans). Op haar profiel heeft Didi de optie ‘inwonen’ aangevinkt. In het krappe appartement van het stel probeert het drietal zich door alle bijbehorende sociale ongemakken te slaan.
Zo scherp en actueel als RISHI is CarryMe niet. Bervoets’ drama meandert te veel door het krampachtig vastgehouden huiskamerrealisme, terwijl de drie personages niet veel diepgang krijgen. Bervoets is te lief voor haar personages. Dat is jammer, want ze heeft wel interessante dingen te zeggen over het verlammende perfectionisme van een generatie millennials, aangewakkerd door alle mogelijkheden van de moderne techniek, en ook over de gevolgen van veranderde rollenpatronen. Maar het einde, dat een prikkelende, doorgeëmancipeerde omkering is van het slot van Henrik Ibsens’ Nora, heeft bij lange na niet dezelfde impact.
-
Theaterkrant 11 May 2017 Het zwarte gat van de service-based economy
Je kan in een oogopslag zien dat Eline (Roos Eijmers) en Maarten (Daan van Dijsseldonk) typische yuppen zijn. Hun smaakvol ingerichte appartement, hun hippe kleding (kostwinner Eline professioneel, de zo-goed-als-werkloze Maarten casual) en de aanwezigheid van de nieuwste technologie schetsen meteen een beeld van zorgeloze zelfontplooiing (vormgever Catharina Scholten en kostuumontwerper Vita Mees slagen er uitstekend in om een geloofwaardig beeld van een nabije toekomst te geven – en ook het memorabele geluidsontwerp van Marnix Dorrestein en Marc Alberto speelt hierin een belangrijke rol). Het is een scherp contrast met draagmoeder Didi (Lindertje Mans), die zichtbaar uit een minder hoogopgeleid milieu komt.
Het is interessant hoe Hanna Bervoets, de schrijver van CarryMe, gender en klasse een hoofdrol laat spelen in haar stuk. Aan de ene kant is er het sociale ongemak dat wordt veroorzaakt door het feit dat een bovenmodaal koppel de zwangerschap uitbesteedt aan een minder geprivilegieerde jonge vrouw (dit gegeven is overigens minder sci-fi dan je zou denken: in de recente tv-serie Top Of The Lake: China Girl werd dit thema ook al behandeld). Vooral de manier waarop Eline en (vooral) Maarten zich het lichaam van Didi toe-eigenen is sterk getroffen: via technologische hulpmiddelen kan het koppel minutieus aflezen of Didi’s lichaam in balans is en vanuit hun gevoel van eigenaarschap over ‘de vrucht’ staan ze zichzelf toe te bepalen wat Didi eet, drinkt en doet (om nog maar te zwijgen over de creepy manier waarop Maarten steeds Didi’s buik aanraakt).
Daarnaast is het boeiend hoe Bervoets de traditionele rolpatronen heeft omgedraaid. Maarten voelt zich stiekem inadequaat ten opzichte van Eline omdat zij het brood op de plank brengt en heeft zich ter compensatie volledig op het huishouden en zijn toekomstige rol als vader gestort. Aan de andere kant blijkt steeds meer dat Eline hoogst ambivalent staat ten opzichte van het moederschap en vooral de kinderwens van haar partner wil inwilligen. Deze volmaakte omkering van de clichés wordt op subversieve wijze doorgetrokken naar het einde van het stuk, waarin de eigenwaarde die Maarten aan zijn vaderrol ontleent de inzet wordt van de ontknoping.
Helaas wordt de hoge inzet op thematisch niveau door het stuk niet helemaal ingelost. Vooral Didi, die op papier minstens net zo’n interessant personage is als Eline en Maarten, blijft teveel een mysterie. Haar drijfveren en wensen worden veel te weinig uitgediept, waardoor het stuk zelf haar eigenlijk net zo slecht behandelt als het yuppenkoppel dat doet. Zeker na de plottwist halverwege het stuk wordt Didi slechts een instrument om het psychodrama tussen Eline en Maarten te kunnen vertellen. Dit is echter niet interessant genoeg om tot het einde te blijven boeien; Bervoets’ poging om van een ideeënstuk ineens een intiem karakterdrama te maken strandt omdat de gemankeerde liefdesrelatie an sich niet zo boeiend is.
Het eerdergenoemde slot intrigeert echter wel, omdat het het hele stuk ook in een ander daglicht stelt. Het vertrek van een van de personages was misschien al vanaf de eerste scène onvermijdelijk. Zo bezien is CarryMe een open existentiële vraag: als we zorgtaken steeds meer gaan uitbesteden, ontlenen we onze eigenwaarde dan alleen nog aan ons economische succes? De service-based economy als zwart gat voor liefde, genegenheid en solidariteit: op subtiele wijze legt Firma MES in de beste momenten van CarryMe de vinger op de zere plek.
-
KunstHart 11 Jun 2017 Als er opeens een draagmoeder komt inwonen
ALS ER OPEENS EEN DRAAGMOEDER KOMT INWONEN – BIZARRE CARRYME VAN FIRMA MES
door Frans van Hilten
Geen bubbels na de première van het nieuwe stuk CarryMe van Firma MES – wijn is slecht voor zwangere vrouwen – maar een gezonde smoothie met een framboos erop: zelfs in het premièredrankje staat “de vrucht” centraal. In de theaterfoyer een naakte zwangere modepop. In een cellofaantje, als een artikel dat je bij de Wehkamp bestelt. En die vergelijking zit er niet ver naast: in de toekomst boeken we een draagmoeder via de app CarryMe.
In die wereld werkt iedereen via klussenmarkt-achtige apps: niet alleen draagmoeder Didi, ook topadvocate Eline, die met haar Maarten te lang de voorrang heeft gegeven aan haar carrière om nog een kind te krijgen. De draagmoeder-app lijkt een goede oplossing, maar plotseling een derde in huis met jouw toekomstdroom in haar baarmoeder blijkt geen recept voor ontspanning. En die ontspanning is juist zo essentieel want, zoals de virtuele coach van CarryMe zegt: ‘Een huis in balans is een buik in balans.’
Hanna Bervoets
Het is even wennen Firma MES in een traditionele toneelvorm te zien. Eerdere stukken wisselden gespeelde scènes af met gewetensvragen aan elkaar en het publiek (BOT, TROEP) of speelden met vreemde locaties (IJS&VIS, Club Mayfair). Dat wil niet zeggen dat CarryMe een traditioneel verhaal is. Auteur Hanna Bervoets tekende na ROES voor de tweede maal voor een tekst en leefde zich uit in bizarre, ongemakkelijke situaties.Foliumzuur
Lindertje Mans speelt een mooie rol als de stugge Didi, die met haar noordelijke accentje opkomt voor haar waardigheid en erkenning als professional. Met name Maarten (Daan van Dijsseldonk) controleert alles wat Didi doet manisch – heb je je foliumzuur wel geslikt? – en lijkt het ogenschijnlijk niet al te slimme blondje weinig te vertrouwen. Zijn bijna hysterische vaderwens staat in schril contrast met de koel-zakelijke beminnelijkheid van zijn vrouw Eline (Roos Eijmers).Ook in deze door technologie gestuurde samenleving blijkt niet alles maakbaar. Een bijzondere kentering in het plot – geen spoilers hier – leidt tot nieuwe, vreemde allianties. Een warme verhouding tussen Maarten en Didi, een complot van Didi en Eline.
Lichaam uitlenen
Ondanks veel hilarische én kwetsbare momenten is CarryMe net even te weird en onevenwichtig om je er als publiek echt goed in te kunnen inleven. Ook zijn sommige situaties zo dubbelzinnig dat je je meer afvraagt “hoe het zit” dan dat je ruimte hebt voor de meer existentiële vragen: hoe ver ga je in het veroveren van vrijheid, mag je je lichaam vrijwillig uitlenen, hoe afhankelijk wil je je eigen geluk maken van een derde?Aan het eind vertelt Eline in een ontroerende monoloog hoe haar toenmalige nieuwe vriendje Maarten haar meenam naar de bollenvelden, maar die bleken al over hun hoogtepunt heen. Eline vond het desondanks prachtig, maar slaagde er niet in Maartens teleurstelling weg te nemen. Het is het motief van haar leven geworden. Op zijn beurt heeft hij haar niet willen hinderen met een echec in zijn loopbaan – zonder haar ooit te vragen of zij die mislukking eigenlijk wel zo erg vond.
Elkaar sparen uit liefde. Uiteindelijk is dat ook waar CarryMe over gaat. We zien het ook terug in de lovende beoordelingen die na afloop op de app worden ingevuld; de mantel der liefde wordt volop over zaken heen gedrapeerd. En dat is dan toch wel weer mooi.
-
20 Apr 2024 Firma MES in première met nieuwe sci-fi thriller CarryME
Een sciencefiction thriller verpakt als huiskamerdrama.
Met nieuwe toneelteksten van Hanna Bervoets
Na het succes van Rishi (***** 5 sterren in de Volkskrant), speelt het Haagse gezelschap Firma MES nu de theatervoorstelling CarryMe. Ontroerend sci-fi theater over de invloed van technologie op menselijke relaties, een verhaal dat zich afspeelt in de toekomst, met nieuwe toneelteksten van Hanna Bervoets. CarryMe gaat in première op 4 november in Theater aan het Spui in Den Haag en gaat aansluitend op tournee door het land t/m 9 februari 2018.
Nederland in een nabije toekomst. Door emancipatie en wettelijke quota werken vrouwen meer en bekleden ze steeds vaker topfuncties. Dit heeft positieve gevolgen maar drukt de geboortecijfers wel. Een progressieve app biedt uitkomst: CarryMe.
Maarten en Eline zijn een succesvol koppel uit de Randstad. Via CarryMe, een ‘Airbnb voor draagmoeders’ vinden ze Didi. Op haar profiel heeft Didi de optie ‘inwonen’ aangevinkt. Op een zondagochtend staat de jonge Twentse op de stoep, met twee koffers en een kolfapparaat. Maar wie is zij eigenlijk? En bij wie komt ze terecht?
CarryMe is even scherp als ontroerend sci-fi theater over de invloed van technologie op menselijke relaties en onze behoefte aan zorg en intimiteit in tijden van eindeloze keuzemogelijkheden.
CarryMe is te zien van 1 november 2017 t/m 9 februari 2018. Ga voor meer informatie en kaartverkoop naar firmames.nl
Firma MES maakt verrassend theater en organiseert van alles daaromheen. Eerder speelden ze de voorstellingen RISHI en TROEP en maakten ze het grootse locatie-spektakel IJS&VIS. Hanna Bervoets ontving begin zowel de Frans Kellendonkprijs voor haar oeuvre, als de BNG Literatuurprijs voor haar roman Ivanov. Ook haar laatste boek Fuzzie werd lovend ontvangen. “Wonderlijk experiment, uitstekend resultaat.” ★★★★ (NRC over Fuzzie)
Tekst: Hanna Bervoets, Regie: Thomas Schoots Spel: Daan van Dijsseldonk, Roos Eijmers, Lindertje Mans Vormgeving: Catharina Scholten Kostuums: Vita Mees Dramaturgie: Karim Ameur Empowered by Het Nationale Theater