Blog CarryMe

We hebben het er veel over gehad en besloten dat het zo’n 15 tot 20 jaar van nu moet zijn. 2034, zoiets. We discussieerden wat af: is dat nou echt zo anders dan hoe de wereld er vandaag de dag uitziet? Het is echt niet zo dat we dan in Star Trek-jassen met onze drone een croissant bij een vliegende bakkerij gaan halen. Maar wat dan wel? Als je kijkt hoeveel er in de afgelopen 17 jaar is veranderd betekent zo’n nabije toekomst toch iets wat we ons nu nog niet helemaal voor kunnen stellen. 17 jaar terug in de tijd, in het jaar 2000, was er een vuurwerkramp in Enschede en was Bush net president. Jodi Bernal had een nummer 1 hit en ik had zo’n beetje mijn tweede mobiele telefoon (met kersenhoesje met klepje!) waarmee ik alleen in noodgevallen mocht bellen. Dat lukte niet heel goed, ik weet nog vooral de keer dat ik met mijn fiets vlakbij mijn middelbare school over de kop sloeg en met een bebloed gezicht helemaal naar huis ben gelopen (een tocht van drie kwartier fietsen, mind you) en dat ik zo baalde dat ik mijn beltegoed helemaal op had gemaakt aan sms-en met Quinten uit 3C in plaats van aan noodgevallen. Werkstukken schreef ik voor sommige vakken nog met de hand en bij informatica op school leerde ik dat 1024 MB gelijk staat aan 1 GB, superhandig om te weten inderdaad.

Als we de meeste sciencefiction films en boeken mogen geloven ziet de wereld er in de toekomst een stuk minder rooskleurig uit dan nu. Vaak is de wereld door vervuiling en armoede een zwart hol waar je de lucht niet meer kan inademen en de zon niet eens meer te zien is. Ik vond het erg leuk om de oude Blade Runner-film te kijken (het is me alleen het eerste half uur gelukt, traagheid was ook heel erg iets van die tijd, voor mij iets té). Die film speelt in Los Angeles in 2019 en werd gemaakt en bedacht in 1982. Heel fijn om te zien hoe ze toen al wisten dat retina-scans het helemaal gaan worden en zeer aandoenlijk hoe computers eruit zien; die hele Apple interface zoals we die nu kennen moest natuurlijk nog helemaal worden bedacht. Maar ook grappig hoe ze er toen nog van uitgingen dat iedereen in 2019 zeker nog zou roken. Roken is nu een stuk minder hip. Hoe is dat over 20 jaar? Rookt dan helemaal niemand meer, of is alcohol dan wat in 2017 een sigaret is? Hebben we over 20 jaar nog wel een mobiele telefoon of is dat tegen die tijd een totaal ander apparaat geworden wat misschien wel vergroeid is met ons lichaam? Het is confronterend om na te denken over de toekomst want: maak je er een toekomst van zoals je die graag wíl zien of zoals je écht denkt dat die eruit gaat zien? Gaan we er als mensheid echt zo op achteruit als Blade Runner ons doet geloven?

Aangezien CarryMe een huiskamerdrama is speelt dit stuk zich helemaal af in een, jawel, huiskamer. En ook dat is leuk om over na te denken want in wat voor ruimtes wonen we over twintig jaar? Volgens onze vormgever Catharina Scholten bewegen we langzaam toe naar een meer Japans model. Muren worden verplaatsbaar en elementen in huis worden multifunctioneel, een bed is ook een bank, een keukenblok ook een bureau. Verder gaat natuur een belangrijkere rol spelen in huis, misschien omdat we er minder makkelijk mee in aanraking komen, dat onze behoefte eraan groeit. Hoe zo’n Japans huis er precies uitziet kunt u natuurlijk komen bekijken bij onze voorstelling.

Over twee weken hebben we de première van CarryMe al gespeeld. Dat voelt nu als een sciencefictionachtige onwerkelijkheid, aangezien alles nog niet af is. Dat komt uiteindelijk altijd wel goed, hoor; de toekomst die première heet lijkt altijd lelijker en stressvoller dan die in werkelijkheid is. We zien er in elk geval erg naar uit om u te zien, in de toekomst, bij een van onze voorstellingen. En we horen graag wat u er nou van denkt, van dat Nederland in 2034. Wij gaan nog even hard aan de slag met de laatste futuristische loodjes. Hopelijk tot snel!

Roos / Firma MES